Πολύ κακό για το τίποτα

"Άσε παρακαλώ τις συμβουλές σου· ανώφελα
πέφτουν στ' αφτιά μου, σαν νερό μέσα σε κόσκινο.
Δε θέλω, λέω, κανείς να με παρηγορήσει,
παρ' ένας πού 'χει αδικοπάθει σαν εμένα.
Βρες μου γονιό που έτσι ν' αγάπησε το τέκνο του,
και νά 'χασε όλη τη χαρά πού 'χε απ' αυτό
καθώς εγώ, και να μου πει για υπομονή.
Μέτρα τον πόνο του σε μάκρος και σε πλάτος
με τον δικό μου, να συμπέσουν άκρη μ' άκρη,
αυτό μ' αυτό, θλίψη με θλίψη, στις γραμμές,
σε κόψη, μέγεθος, μορφή· κι αν ένας τέτοιος
χαμογελάει και, χαϊδεύοντας τα γένια του,
παίζει με τον καημό και χαχανίζει, ενώ
θά 'πρεπε να βογγάει, τη λύπη του μπαλώνει
με παροιμίες, τη γλεντάει με χαροκόπους,
φέρτον μου εδώ για να με μάθει υπομονή.
Μα δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Οι άνθρωποι
μπορούν να δώσουν συμβουλή και παρηγόρια
στον πόνο που δεν νιώθουν οι ίδιοι. Μα αν τον δοκιμάσουν
γίνεται πάθος η σοφία τους, που πριν τη λύσσα
τη γιάτρευε με συμβουλές, την τρέλα
την έδενε με μια κλωστή μεταξωτή,
μ' αέρα ξόρκιζε τον πόνο και με λόγια
την αγωνία. Όχι, όλοι τό' χουν υποχρέωση
να λένε υπομονή σ' εκείνους που σπαράζουν
κάτω απ' της λύπης τους το βάρος, μα κανείς
δεν έχει αυτήν την καρτερία και τη δύναμη
να συγκρατιέται όταν τραβάει ο ίδιος τέτοια.
Άσε λοιπόν τις συμβουλές· οι πόνοι μου
φωνάζουν δυνατότερα από ορμήνιες."


Σαίξπηρ, Πολύ Κακό για το Τίποτα, Ε' Πράξη, Σκηνή 1η.
Μτφρ. Β. Ρώτας.