Ένα ανθρώπινο ελάττωμα στο οποίο στεκόταν ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι τόσο σπάνια δίνουμε σημασία στις ευτυχισμένες στιγμές μας την ώρα που τις ζούμε.
Ο ίδιος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τους δίνει τη δέουσα σημασία. Μπορεί να πίναμε λεμονάδα στη σκιά μιας μηλιάς το καλοκαίρι και ο θείος Άλεξ να διέκοπτε την κουβέντα για να πει: "Αν αυτό δεν είναι ωραίο, τότε τι είναι;". Ας γίνει αυτή η φράση το ρητό σας: "Αν αυτό δεν είναι ωραίο, τότε τι είναι;".
Σας ζήτησα λοιπόν μία χάρη. Τώρα σας ζητώ μία ακόμη.
[...] Θα ήθελα να σηκώσετε το χέρι σας μετά την ερώτησή μου. Πόσοι από εσάς είχατε έναν δάσκαλο, σε οποιοδήποτε στάδιο της εκπαίδευσής σας, ο οποίος σας έκανε πιο χαρούμενους επειδή ήσασταν ζωντανοί, πιο υπερήφανους επειδή ήσασταν ζωντανοί, απ' ό,τι είχατε ποτέ πιστέψει πως είναι δυνατόν;
Σηκώστε χέρια παρακαλώ.
Τώρα κατεβάστε τα χέρια σας και πείτε το όνομα αυτού του δασκάλου σε κάποιον άλλο και πείτε του τι έκανε για εσάς αυτός ο δάσκαλος.
Τελειώσαμε όλοι;
Αν δεν είναι ωραίο αυτό, τότε τι είναι;
Κερτ Βόννεγκατ / Kurt Vonnegut,Βιβλίο "Αν αυτό δεν είναι ωραίο, τότε τι είναι;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου