Φοιτήτρια, έμενα στα Εξάρχεια. Μετά η ζωή χώρισε τους δρόμους μας, αλλά πάντα επιστρέφω, άλλοτε για να πάθω θλίψη, άλλοτε νοσταλγία, άλλοτε για να ξανακολλήσω για λίγο, άλλοτε για να πάρω τυρόπιτα-σφολιάτα από τον Κοραή, άλλοτε τυριά κρητικά από τους «Συμπέθερους» και, σπάνια, μεταχειρισμένα βιβλία από τη Στουρνάρη.
Κάθε χρόνο και πιο μαύρα, με τα γκράφιτι να κυλούν σαν γκρίζο, υγρό κλάμα από κάθε τοίχο, τα Εξάρχεια βιώνουν την ύψιστη αισθητική κατάντια της ζωής τους, σκουπιδαριό, μια destroy όψη για την οποία δεν ευθύνεται ούτε η κρίση ούτε τα λεφτά, που δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου