Αν η γαστρονομική καρδιά του Έλληνα πρέπει να κοπεί στη μέση, θαρρώ πως στο ένα της μισό θα τρώει σουβλάκι και στο άλλο τυρόπιτα. Το σνακ της 10ης πρωινής -και όχι μόνο- αντιστέκεται και αντέχει, βάζει κάτω ό,τι καινούριο έρχεται να την εκθρονίσει, τις τορτίγιες, τα ντόνατς και τι να της πει τώρα το μπέιγκελ με σολομό...
Σπιτική ή trashοφτιαγμένη με τις χειρότερες μαργαρίνες του κόσμου, αποκλείεται να της αντισταθείς – να 'ναι το χρυσαφένιο χρώμα της, η τραγανή, θριφτή υπόσχεση, η μια φυλλένια μπουκιά για να περάσεις μετά στην επόμενη, την τυρένια, να'ναι η μνήμη; Της καντίνας του σχολείου, του γιορτινού ταψιού της μαμάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου