Είμαι ενήλικας και έχω δουλειές και τις περισσότερες φορές που η κόρη μου, μου ζητά να παίξουμε απαντώ «έχω δουλειές», «η μαμά έχει δουλειές», «η μαμά πάει στη δουλειά». Και κάποιες φορές που κάθομαι μαζί της για παιχνίδι συνειδητοποιώ πόσο αμήχανη νιώθω όταν παίζω και πόσο δυσκολεύομαι να αφεθώ σε μια διαδικασία χωρίς στόχο, χωρίς προορισμό, σε μια διαδικασία που απλά συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και απλά χρειάζεται να αφεθώ σε αυτήν, σε μια διασικασία που τρέχει σ’όλο το σπίτι, ανεβοκατεβαίνει καναπέδες, σκαρφαλώνει σε κρεβάτια, χοροπηδάει, κυλιέται στο πάτωμα, τραγουδάει ακαταλαβίστικα, χορεύει, τυλίγει σεντόνια γύρω από το σώμα της και είναι τόσο χαρούμενη και σίγουρη ότι είναι πριγκίπισσα.
Πριν γεννήσω την Ειρήνη είχα την αυταπάτη πως δεν είχα χάσει τη παιδικότητα μου και γεννήθηκε η Ειρήνη και συνειδητοποίησα την αλήθεια. Ήμουν πλέον αυτό που απευχόμουν να γίνω, ένας κυρίως σοβαρός ενήλικας. Είχα γίνει σα τους γονείς μου, είμαι σα τους γονείς μου, τις περισσότερες τουλάχιστον ημέρες. Είμαι αυτό που φοβόμουν ότι θα γίνω και που ήθελα να πιστεύω ότι ποτέ δε θα γίνω. Έχω δουλειές, είμαι συχνά κουρασμένη, έχω άγχη και ξέχασα να παίζω.
Αυτές τις μέρες τη παρατηρώ να παίζει και προσπαθώ να ανασύρω δικές μου μνήμες. Μνήμες από τότε που χανόμουνα στο παιχνίδι, που δε χόρταινα, που τα πάντα ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι. Η ζωή ήταν ένα παιχνίδι και ποτέ δε τη βαριόμουν. Μνήμες από τότε που επιτρεπόταν να μην είμαι σοβαρή, που επιτρεπόταν να «χάνω το χρόνο μου», που ήταν εντάξει απλά να υπάρχω. Να τρέχω πάνω κάτω, να τσιρίζω, να βλέπω λακούβες με νερό και να τρέχω απευθείας μέσα, που έβλεπα τη θάλασσα και απλά ήθελα να βουτήξω και δε καταλάβαινα γιατί έπρεπε να περιμένω το καλοκαίρι για να κολυμπήσω, που μετρούσα τα παγωτά, τα μπάνια και που αυτό ήταν τόσο σημαντικό για μένα. Και είχε τόσο νόημα για μένα αυτό το μέτρημα γιατί τα παγωτά και το μπάνιο στη θάλασσα ήταν εξαιρετικά σημαντικά. Και αρχίζει να μου λείπει αυτή η ικανότητα που έχασα ή που απλά ξέχασα. Η ικανότητα να αφήνομαι και να παίζω, να πειραματίζομαι, να εξερευνώ, να μη φοβάμαι να πέσω κάτω και να γδαρθούν τα γόνατα και οι αγκώνες μου. Όλο και πιο βαθιά με αγγίζει και με συγκινεί αυτή η ικανότητα των παιδιών.
Και τώρα μου δίνεται μια απίστευτη ευκαιρία καθώς έχω το καλύτερο εκπαιδευτή μέσα στο σπίτι μου. Έχω την ευκαιρία να αφεθώ στην Ειρήνη και να μου δείξει, να μου υπενθυμίσει πως είναι να παίζω, πως είναι να παίζω μόνη, πως είναι να παίζουμε παρέα. Έχω την ευκαιρία να βάλω πάλι το παιχνίδι στη καθημερινότητα μου, στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου. Και έχει τόση ζωντάνια το παιχνίδι και με κρατά στο παρόν, στο τώρα, δίχως σκέψεις και έγνοιες γιατί το παιχνίδι μου επιτρέπει να ζω και να απολαμβάνω το καθετί. Γιατί παίζοντας η ζωή παίρνει άλλη γεύση. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξες; Ε ι ενήλικα θέλεις να παίξουμε;
πηγή: https://matoulablog.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου