Το καλοκαίρι του 2009 μου ανατέθηκε από το περιοδικό Δίφωνο μία μεγάλη συνέντευξη με τον Δημήτρη Πουλικάκο. Δε θυμάμαι το λόγο, αλλά πιθανώς να ήταν οι επανεκδόσεις των τραγουδιών του από τον Όμιλο Γιαννίκου, όπου στα credits μάλιστα δεν έβαζαν το όνομα του, παραγράφοντας τα νόμιμα συνθετικά του δικαιώματα - πράγμα που φυσικά τον έκανε να δυσανασχετεί. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε σε καφέ της πλατείας Βικτωρίας, περιοχή που τότε ζούσαμε αμφότεροι.
Ένας φίλος μάλιστα από την Κοζάνη, ο Βασίλης Κώτσικας, εξαίρετος φωτογράφος και εικαστικός δίσκων, ήθελε τόσο πολύ να φωτογραφήσει τον Πουλικάκο, ώστε πήρε το λεωφορείο και κατέφτασε στην Αθήνα για να είναι παρών στη συνέντευξη. Κι εκεί, ανάμεσα σε Αφρικανούς μικροπωλητές, περιθωριακούς και γυρολόγους, το κασετοφωνάκι μπήκε σε λειτουργία και ο Πουλικάκος άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι του βίου του μαζί με τις δικές μου ερωτήσεις και τα φλας του Κώτσικα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου